Bij de ingang van De Doolhof, vroeger een leuk aangelegd maar thans verwaarloosd stukje bos even achter de algemene begraafplaats, ligt sinds jaar en dag een steen van grote afmetingen. Deze zwerfkei werd in vroeger jaren tijdens het grint-graven op de Doesburgerheide gevonden door een zekere Steven Bosch. Drie grintgravers besloten het gevaarte een passende plaats op het Kerkplein in Ede te geven. Daar het terrein geleidelijk bergafwaarts liep, kostte dit transport, door steeds wentelen, aanvankelijk weinig moeite. Bij het kerkhof aangekomen werd echter de inspanning te groot, dus lieten ze de steen daar maar liggen.
In 1930 werd de begraafplaats uitgebreid, waardoor de kolos moest verdwijnen en met hulpmateriaal van de Edese Machinefabriek naar De Doolhof verhuisde.
Het verhaal gaat…..
Als het nieuwe maan is, het zwerk bedekt is met een dik wolkendek die de sterren aan het oog onttrekt, het ook nog heftig stormt, terwijl het Witte Wief rusteloos door de wind voortbewogen over het landgoed Kernhem, tussen struiken en bomen zweeft, dan moet de mens die is gespeend van angst zich in zijn eentje, gewapend met een stopnaald, naar de bloedsteen begeven. Daar aangekomen zal die moedige mens in het aardedonker moeten wachten tot het op een tiende van een seconde exact 0.00 uur is. Laat hem/haar dan op dat moment die stopnaald met alle kracht in die steen drijven. Een druppel bloed zal uit de steen opwellen en de moedige prikker mag een wens doen. Een wens die te alle tijden vervuld zal worden.
Gestolen
Half oktober 1962 ontdekte de bosbaas tot zijn verbazing, dat die Bloedkei was verdwenen. De politie werd ingeschakeld en het spoor leidde naar de Wageningse studentenvereniging St. Franciscus Xaverius. Deze vereniging vierde dat jaar haar vijftig jarig bestaan en in verband daarmee moesten veertig nieuw ingeschreven leden, als ontgroeningsopdracht, de steen ongemerkt roven en op de Wageningse Markt deponeren. De Bloedkei, door hen omgedoopt tot Abraham, doelend op de vijftig jaar studentenleven, zou dan, als jubileumgeschenk, aan het stadsbestuur worden aangeboden. Hoe de studenten het karwei klaarden -de steen woog ruim vier ton- bleef een raadsel. Wel stond vast, dat de opdracht correct werd uitgevoerd, hetgeen de Edese politie een paar dagen later vaststelde.
Met deze gang van zaken kon men in Ede natuurlijk geen genoegen nemen. De Bloedkei moest terug. Vrijdagnacht, 19 oktober 1962, trokken vijf boswachters onder leiding van de bosbaas heer Ossekoppele, per vrachtauto waarop een grote grijper was geplaatst, naar Wageningen. In het duister lag daar de Kei op de Markt, eenzaam en verlaten. In het licht van de koplampen en met behulp van het meegebrachte moderne materiaal, bleek het een koud kunstje Abraham op de wagen te laden. Alvorens weg te rijden werd op de nu lege plaats een door de Edenaren meegebrachte steen van veel kleiner formaat gelegd, volgens het opschrift Izaak genaamd met daarbij het volgende fraaie dichtwerk:
Aan Abraham’s steen,
een kei als een koe
Daar zijn de Wageningers nog lang niet aan toe
Waar veertig studenten zich rot voor beulden
En Abraham’s kei naar Wageningen zeulden
Hij kwam in een uurtje terug door Edenezen
Nu mogen ze hier blij met Izaak wezen.
Zo kwam de geroofde Bloedkei weer terug waar hij hoorde en hernam zijn oude, vertrouwde plaatsje bij De Doolhof.
Op de website mijngelderland is een artikel gewijd aan de bloedsteen.
In het Suske en Wiske-album Het witte wief (nr. 227) komt de bloedsteen of bloedende steen voor, samen met het witte wief van Kernhem en een spookridder, genaamd Udo de Boze.
In 1997 is een speelfilm gemaakt over het Witte Wief en de bloedsteen Deze film is in 4 delen op YouTube te bekijken: